İsrailin jurnalistlərə qarşı müharibəsi

“İsrailin mətbuata hücumu müasir müharibə xəbərçiliyinin qabaqcılı sayılan Uilyam Hovard Rasselin Krım müharibəsindən xəbərlər göndərdiyi vaxtdan bəri yaşadığımız ən sərt müdaxilələrdən biridir. Jurnalistlərə qarşı bu zorakılıq və senzuranın başqa presedenti yoxdur”.

İsrail Qəzzaya hücumlarında təkcə mülki insanları hədəf almır, həm də mətbuat azadlığına misli görünməmiş təzyiq göstərir. Xarici jurnalistlərin Qəzzaya daxil olmasını qadağan edir və media senzura və dezinformasiya vasitəsilə öz təbliğatını aparır. Amerikalı jurnalist-yazar Kris Hedcsin sözlərinə görə,burada sionist rejimin qadağan və senzura siyasətlərindən bəhs edilir.

İsrailin soyqırım siyasətinə müharibə xəbərlərinin müasir tarixində ən sərt senzura tədbirləri və jurnalistlərin qəsdən öldürülməsi daxildir. Bunun sonu fəlakətlə bitəcək.

Müharibəni işıqlandıran təxminən 4 min xarici jurnalist İsraildə akkreditə olunub. Onlar lüks otellərdə qalırlar. Onlar İsrail ordusunun təşkil etdiyi şoularda iştirak edirlər. Nadir hallarda onlar İsrail əsgərlərinin müşayiəti ilə Qəzzaya sürətli səfərlər edə bilərlər; Burada onlara HƏMAS-ın istifadə etdiyi iddia edilən silah anbarları və ya tunellər göstərilir. Onlar hər gün mətbuat konfranslarında iştirak edirlər. Onlar İsrailin yüksək rütbəli məmurları tərəfindən xüsusi brifinqlərə çağırılır və burada tez-tez dəqiq olmayan məlumatlar verilir. Bu jurnalistlər bilmədən və ya bəzən bilərəkdən İsrailin təbliğat alətinə çevrilirlər; Onlar aparteid və soyqırım memarlarının sözçüsü kimi “otel otağında növbəli işçilər” kimi çıxış edirlər. Bertolt Brext onları istehza ilə “sözçülərin sözçüləri” kimi təsvir etdi.

Bəs Qəzzada nə qədər xarici jurnalist var? Heç biri.

Qəzzada boşluğu dolduran fələstinli jurnalistlər bunun bədəlini canları ilə ödəyirlər. Onlar ailələri ilə birlikdə hədəfə alınır və öldürülür. Jurnalistləri Müdafiə Komitəsinin məlumatına görə, Qəzza, İordan çayının qərb sahili və Livanda azı 128 jurnalist və media işçisi öldürülüb, 69 nəfər isə həbs edilib. Bu, təşkilatın 1992-ci ildə məlumat toplamağa başlamasından bəri jurnalistlər üçün ən ölümcül dövrdür.

Ötən cümə günü İsrail Livanın cənubunda yeddi media təşkilatının yerləşdiyi binanı bombalayıb, nəticədə əl-Meyadin və əl-Manar kanallarının üç jurnalisti ölüb, 15 nəfər yaralanıb. Oktyabrın 7-dən İsrail Livanda 11 jurnalisti qətlə yetirib.

Əl-Cəzirə telekanalının operatoru Fadi əl-Vahidi bu ayın əvvəlində Qəzzanın şimalında yerləşən Cibaliya qaçqın düşərgəsində israilli snayper tərəfindən boynuna atəş açılaraq komaya düşüb. İsrail onun Qəzzanı tərk edib müalicə almasına icazə verməyib. O, qətlə yetirilən həmkarı Şirin Əbu Akle kimi dəbilqə və üzərində “press” yazılmış jilet olub.

İsrail ordusu Qəzzada Əl-Cəzirə kanalında çalışan altı fələstinli jurnalisti “terrorçu” adlandırıb.

Birləşmiş Millətlər Təşkilatının işğal olunmuş Fələstin əraziləri üzrə xüsusi məruzəçisi Francesca Albanese, “Bu altı fələstinli İsrailin Qəzzanı dağıtmasından sağ çıxan son jurnalistlər arasındadır. Onları “terrorçu” elan etmək ölüm hökmüdür” dedi .

İsrailin mediaya hücumunun miqyası və vəhşiliyi iki onillik müharibə hesabatlarında şahidi olduğum şeyləri cırtdan edir.

Sarayevoda serb snayperləri mütəmadi olaraq jurnalistləri hədəfə alırdılar, lakin hətta orada belə bir niyyət yox idi.

Yuqoslaviya müharibəsi zamanı 1991-1995-ci illər arasında Xorvatiya və Bosniya-Herseqovinada 23 jurnalist öldürülüb. Salvadordakı müharibədə 22 jurnalist həyatını itirib. İkinci Dünya Müharibəsində 68, Vyetnamda isə 63 jurnalist həlak olub. Lakin Qəzza, Bosniya və Salvadordan fərqli olaraq, jurnalistlər ümumiyyətlə birbaşa hədəfə alınmayıb.

İsrailin mətbuata hücumu müasir müharibə jurnalistikasının qabaqcılı sayılan Uilyam Hovard Rasselin Krım müharibəsindən xəbərlər göndərdiyi vaxtdan bəri yaşadığımız ən sərt müdaxilələrdən biridir. Jurnalistlərə qarşı bu zorakılıq və senzuranın başqa presedenti yoxdur.

Nümayəndə James P. McGovern və Konqresin 64 üzvü prezident Cozef Baydenə və dövlət katibi Entoni Blinkenə petisiya göndərərək, ABŞ-dan İsrailə ABŞ və beynəlxalq jurnalistlərə sərbəst giriş imkanı verməsi üçün təzyiq göstərməsini tələb edib.

İyul ayında 70-dən çox media və qeyri-hökumət təşkilatı İsraili xarici jurnalistlərin Qəzzaya daxil olmasına icazə verməyə çağıran açıq məktub imzalayıb.

Lakin İsrail geri çəkilmədi. Qəzzada jurnalistlərə beynəlxalq qadağa hələ də qüvvədədir. Soyqırım siyasəti dayanmadan davam edir. Hər gün yüzlərlə dinc fələstinli ölür və ya yaralanır.

Oktyabr ayında İsrail təkcə Qəzzanın şimalında ən azı 770 fələstinlini öldürüb. İsrail isə öz təbliğatını davam etdirir: Həmas-ın fələstinlilərdən “insan qalxanı” kimi istifadə etməsi, kütləvi zorlamalar və başı kəsilmiş körpələr kimi əsassız iddialar İsrailyönlü media tərəfindən kor-koranə dəstəklənir.

Bu yalanlar üzə çıxana qədər media dövrü artıq irəliləyib və bunu az adam fərq edir.

İsrailin kütləvi senzura və jurnalistlərə qarşı sui-qəsd siyasətinin qaranlıq nəticələri olacaq.

Bu, müharibə müxbirləri kimi sahib olduğumuz bir neçə müdafiəni daha da zəiflədir. İstənilən hökumətə, diktatora və ya tirana cinayətlərini gizlətmək üçün açıq mesaj göndərir.

Soyqırım kimi, bu da yeni dünya düzəninin xəbərçisidir; Kütləvi qətllərin normallaşdığı, totalitar senzuranın məqbul olduğu, həqiqəti üzə çıxarmağa çalışan jurnalistlərin ömrünün getdikcə qısaldığı bir nizam.

ABŞ hökumətinin tam dəstəyi ilə İsrail mətbuat azadlığının son qalıqlarını da məhv edir.

Müharibə aparan hər kəs ictimai rəyi formalaşdırmağa çalışır. O, itaətkar jurnalistləri cəlb edir; Generallara boyun əyən, müharibədən uzaq durmağa çalışan jurnalistlərə üstünlük verir.

Bu jurnalistlər “yaxşı” jurnalistlərdir. Onlar əsgər kimi “hərəkət etməyi” sevirlər, xəbərçilik adı altında təbliğat aparmaqda həvəslə iştirak edirlər.

Müharibə səylərinə töhfə vermək, klubun bir hissəsi olmaq istəyirlər. Təəssüf ki, işıqlandırdığım müharibələrdə medianın əksəriyyətini məhz bu jurnalistlər təşkil edirdi.

İsrail və Fələstin haqqında reportaj hazırlayan bütün CNN müxbirləri yayımdan əvvəl işlərini CNN -in Qüds bürosu tərəfindən nəzərdən keçirilməlidir. Bu ofis İsrailin hərbi senzura qaydalarına əməl etməyə borcludur.

Bu “yerli” jurnalistlər və xəbər təşkilatları, Robert Fiskin dediyi kimi, “hakimiyyət dilinin əsiridirlər”. özünümüdafiə” – sözlə təkrar edirlər.

The Intercept-in məlumatına görə , “ The New York Times” İsrailin Qəzzaya hücumlarını işıqlandıran müxbirlərinə daxili qeydlərində “soyqırım” və “etnik təmizləmə” ifadələrindən istifadə etməməyi və Fələstin ərazisini təsvir edərkən “işğal olunmuş ərazi” ifadəsindən çəkinməyi tapşırıb.

The Intercept-in məlumatına görə , daxili memorandumda jurnalistlərə “Fələstin” sözünü yalnız “çox nadir hallarda” istifadə etmələri və Qəzzadakı yaşayış məntəqələrini təsvir edərkən “qaçqın düşərgələri” ifadəsindən çəkinmələri tapşırılıb.

Bununla belə, bu ərazilər Birləşmiş Millətlər Təşkilatı tərəfindən qaçqın düşərgələri kimi tanınır və keçmişdə Fələstinin digər bölgələrindən zorla çıxarılan yüz minlərlə qeydiyyatdan keçmiş qaçqına ev sahibliyi edir.

“Hakimiyyətlə media arasında müharibə yoxdur. Dil vasitəsilə biz onlardan birinə çevrilmişik”, – Robert Fisk deyib.

Əfqanıstanda ABŞ və NATO qüvvələri tərəfindən istifadə edilən 2006-cı ildə ABŞ-ın Mübarizə Təlimatının müəlliflərindən biri, təqaüdçü general David Petraeus deyir ki, bataqlıqda ilişib qalsanız belə, ictimaiyyəti qalib gəldiyinizə inandırmaq hərbi üstünlükdən daha vacibdir. , Əfqanıstanda olduğu kimi. Bu yalanın davam etdirilməsində itaətkar medianın mühüm rolu var.

Əsl jurnalistlər də var. Onlar güc mexanizmini işıqlandırırlar. Şair Seamus Heaney demişkən, “Həqiqət deyə bir şey var və onu söyləmək olar”.

Onlar həqiqəti üzə çıxarır, güclülərin qəddarlığını, yalanını, cinayətlərini ifşa edirlər. Onlar yerli medianın sövdələşməsini ifşa edirlər.

Hakimiyyətdə olanlar, müharibə aparanlar və itaətkar media üçün bu əsl jurnalistlər düşməndir.

Buna görə də Julian Assange 14 il ərzində amansızlıqla təqib edildi və təqib edildi.

WikiLeaks Britaniya hökumətinin araşdırmaçı jurnalistlərini terrorçularla eyniləşdirən 2000 səhifəlik Müdafiə Nazirliyi sənədini dərc edib. Düşmənçilik yeni deyil. Yeni olan İsrailin jurnalistlərə hücumunun miqyasıdır.

İsrail HƏMAS-ı məğlub edə bilmədi. O, Hizbullahı məğlub edə bilmədi. İranı da məğlub edə bilməyəcək. Amma o, öz xalqını və dünyanı qazandığına inandırmalıdır. İsrailin müharibə cinayətlərini və dinc əhaliyə vurduğu iztirabları ifşa edən jurnalistlərin susdurulması İsrail üçün prioritet məsələdir.

İsraili vəhşiliklərinə baxmayaraq dəstəklədiyimiz istisna olmaqla, dəyərlərimizi paylaşmayan bir ölkə kimi görmək təsəlliverici olardı. Amma təbii ki, İsrail bizim uzantısıdır.

Dramaturq Harold Pinter dedi:

“ABŞ-ın xarici siyasəti belə təsvir edilə bilər: Götümü öp, yoxsa başını sındıraram. Bu qədər sadə və kobuddur. Maraqlısı odur ki, inanılmaz dərəcədə uğurludur. Dezinformasiya strukturları, ritorikadan istifadə, dilin təhrifi son dərəcə inandırıcı olsa da, əslində bir dəstə yalandır. Bu uğurlu təbliğatdır. Onların pulu, texnologiyası, hər şeyi var və beləliklə, hər şeyin öhdəsindən gələ bilirlər.

[…]

ABŞ-ın cinayətləri sistematik, davamlı, qəddar və amansız idi, lakin onlardan az adam danışırdı. Amerikaya papaqlar. O, öz gücünü bütün dünyada cərrahi dəqiqliklə tətbiq edərkən universal xeyir qüvvəsi rolunu oynamağı bacardı. “Bu, təsirli, ağıllı və çox uğurlu hipnoz aktıdır.”

İsrailin kütləvi hipnozuna ən böyük maneə Qəzzada olan fələstinli jurnalistlərdir.

Buna görə də qətllərin sayı çox yüksəkdir. Buna görə də ABŞ rəsmiləri susur. Əsl jurnalistləri də sevmirlər. Onlar da jurnalistlərin planlaşdırılan bir mətbuat tədbirindən digərinə keçməsini istəyirlər.

ABŞ administrasiyası İsrailin Qəzzadakı soyqırımını dəstəklədiyi kimi mediaya qarşı kampaniyasını dəstəklədiyi üçün mətbuatı qorumaq üçün deyir və ya heç nə etmir.

Fələstinlilərlə yanaşı jurnalistlər də susdurulacaq.