İranın cavabının vacibliyi

İrana qarşı indiki təcavüzkar müharibəni təkcə İran üçün deyil, Türkiyə və ərəblər üçün də daşıdığı mənalar və ortaya qoyduğu ölçülər baxımından bu prizmadan oxumaq lazımdır”.

Əl-Əxbar qəzetinin yazarı Munir Şəfiqbildirir ki,İsrailin 13 iyunda İrana hücumu İslam İnqilabının əsaslarını məhv etmək və regionu nüvə proqramından kənarda Qərb hegemonluğuna təslim etmək məqsədi daşıyan daha geniş strategiyanın bir hissəsidir .O bildirir ki, bu hücum Fələstin davasını ləğv etmək və ərəb-islam coğrafiyasının xəritələrini yenidən cızmaq məqsədi daşıyan ekzistensial müharibədir.

İyunun 13-də səhər saatlarında İsrail ordusunun İrana hücumu həm təəccüblü, həm də təəccüblü deyildi.

Çünki bu hücumdan əvvəl həm Tramp, həm də Netanyahu İranın ABŞ prezidentinin xüsusi nümayəndəsi Stiv Vitkoffun şərtlərinə əməl etmədiyi təqdirdə İrana müharibə elan edəcəklərinə dair işarələr və hətta bəyanatlar vermişdilər.

Bu şərtlərdən ən mühümü, görünür, uranın zənginləşdirilməsi üzrə fəaliyyətlərin tamamilə dayandırılması idi.

Halbuki dünyanın bütün dövlətləri, o cümlədən zəif ölkələr uranı 3 faiz həddə olsa belə, elmi, tibbi və dinc məqsədlərlə zənginləşdirmək hüququna malikdir.

Bu vəziyyət hətta Trampın bəzi rəftarlarına və Netanyahunun daxildə və xaricdə yaşadığı böhran səbəbilə Trampın razılığını alması lazım olduğuna əsaslanaraq müharibəni uzaq bir ehtimal kimi görənlərdən belə hər an müharibə gözləməyi tələb edirdi.

Hücumun sürprizi o idi ki, İran həmin tarixə qədər Witkoffun şərtlərini qəbul etməsə, Tramp təhdid etdiyi kimi danışıqların iyunun 15-də başlayacağı gözlənilirdi.

Ona görə də həmin gün və hücumun ilk anlarında şəhid olanların bəziləri üçün hücum qəfil və hətta xaincəsinə oldu.

Cümə günü səhər saatlarında baş verən hücum İranda və İrandan kənarda çoxları üçün ağır və ağrılı zərbə oldu.

Hücuma hazırlıq göstərdi ki, onlar aylarla, hətta bəzi hallarda illərlə iş başında olublar. Xüsusilə nüvə və ballistik obyektlərin hədəfə alınması, bəzi çətinliklərin ancaq ABŞ və bəzi Avropa ölkələrinin iştirakı ilə aradan qaldırıla biləcəyi bunu sübut etdi.

Bunun səbəbi uzun məsafə və lazım olan təyyarələrin çoxluğu və keyfiyyəti idi.

Əslində, bu nöqtəyə qədər heç bir problem yox idi, çünki Qərb dövlətləri 1979-cu ildən İranda İslam İnqilabını vurmağa hazır idilər.

Ona görə də çevrilişin ölçüsü və dərinliyi, onun tələb etdiyi texnoloji və çoxşaxəli dəstək təəccüblü deyildi. Lakin əsl məsələ hücuma cavabın siyasi, strateji və prinsipial ölçüləri idi.

Bu cavab nüvə məsələsindən kənara çıxmalı və inqilabın mahiyyətini, məqsədlərini, davamlılığını təmin etmək üçün maddi-texniki inkişafa yönəlmiş daxili siyasətini və xarici siyasətini, xüsusən də Fələstində və Livanda İsrailə qarşı müqavimətlə bağlı olan real məqsədini puça çıxarmalı idi.

İrandan nəyə boyun əymək istəndiyini anlamaq üçün səhər hücumundan sonrakı gün ərzində Tramp və Netanyahunun verdiyi rəsmi açıqlamaları izləmək kifayətdir.

Bu tələblər İranın İmam Xomeyninin qurduğu və İmam Xameneinin qurduğu hər şeydən əl çəkməsi demək idi. Yəni İran rəhbərliyinin indiki mövcudluğunun təməli hədəfə alınıb.

Bu vəziyyət, şübhəsiz ki, ərəb-islam coğrafiyasının (İran və Türkiyə) ABŞ və İsrailə buraxılması deməkdir. Bura Fələstin davasının ləğvi, mövcud xəritələrin dəyişdirilməsi və Pakistan və İndoneziyaya qədər uzanan təsirdən başlayaraq hər bir ərəb və İslam ölkəsinin birliyi daxildir.

Ən azı yüz ildir davam edən bu mübarizənin Qərb prizmasından müstəmləkəçilik, imperializm və hegemonluqdan kənara çıxdığını, ərəb və islam dünyası adlanan coğrafiyanın sivil, ideoloji və ictimai varlığını məhv edəcək ölçülərə malik olduğunu düşünməyənlər yanılırlar.

Tarixi köklərinə qədər uzanan bu ölçüsü tanıya bilməyənlər Qəzzada baş verən və baş verən müharibələri, hətta insanlıq qırğını belə izah edə bilmirlər.

Eynilə, İranın müqavimətinin və bu müharibəyə meydan oxumasının əhəmiyyətini dərk edə bilmir.

İrana qarşı hazırkı aqressiv müharibəni təkcə İran üçün deyil, Türkiyə və ərəblər üçün də təsirləri və göstərdiyi ölçülər baxımından bu prizmadan oxumaq lazımdır. Bu, Pakistanın İrana verdiyi dəstəkdə hiss etdiyi hissdir.

Seyid İmam Əli Xameneinin hücuma cavab vermək və müharibəyə girmək üçün İranın qətiyyətli mövqeyi böyük aydınlıq və cəsarətlə nümayiş etdirildi. Bu qətiyyət, hücum və hədəfləri qarşısında düzgün oxumağın və düzgün duruşun ifadəsidir.

Bu mövqe ayın 13-dən 14-nə və 14-dən 15-nə keçən gecə İsrailin bombalanmasında, düşmənin pilotsuz təyyarələrinə qarşı əks-hücumda və ondan sonra gələn digər repressiyalarda təcəssümünü tapdı.

Beləliklə, iyunun 13-də sübh çağında başlayan işğalçılıq müharibəsi təkcə İran üçün deyil, həm də Fələstin, ərəblər, İslam dünyası və dünyanın bütün azad insanları üçün yeni itaətsizlik və müqavimət dövrünü açdı.

13 iyun hücumunun arxasında duran məqsədlər nüvə obyektlərini məhv etməkdən və ya İranı bəzi addımlar atmağa məcbur etməkdən çox uzaqdır.

Bu, Netanyahunun İsrailin bizim varlığımıza qarşı müharibə mənasını verən “varlıq müharibəsi” apardığını vurğulamasından da aydın görünür. Bu, təkcə İranın deyil, bütün tərəflərin cavabını müəyyən etməlidir.

Tərcümə: YDH